Düş Çürüğü

Belki birgün bir misafir geliri kilitli kalp odaları var.En özel çay bardaklarını, tabaklarını, çatallarını hiç kullanmadılar. Bütün kutular, naylon torbalar içinde misafirlere saklandılar.Evlerinin en büyük ve en rahat büyümeleri oturmak yerine, orayı özene bezene döşemeyip, kapılarını kilitleyip, “misafir odası” adını koydular. Daha sonra daracık odalara hapsettiler.En güzel masa örtülerine, kırlentlere, yastık yüzlerine, çarşaflara ve işlemeli havlulara dokunmaya kıyamadılar.En kaliteli çikolatalar, kolonyalar, tatlılar, lokumlar, kuruyemişler çoluk çocuktan köşe bucak saklandı.Hep en güzel şeyler birileri için bekletildi. Kendilerini ve çocuklarını o sakladıkları “özel ve güzel” kalitede görmediler. Güzel anlara, güzel zamanlara, özel sevmelere, özel sarmalara hep uzaktan baktıkları gibi...Misafirleri mutlu olmaya çalıştılar kadar çalıştılar mutlu olmaya çabalamadılar. Sadece kalabalık sofralarda çekilen fotoğraflarda mutluymuş gibi yapıyorlardı. Şimdi biz ülkelerdeki bizi büyüklerin sevmelerini bekliyoruz. İyi hoş ama onlar işlerini hiç sevmediler ki, bizi nasıl sevsinler? Hepsi hayatların en küçüklerinde yaşadılar. Kendi hayatlarının misafir odalarına layık görmediler. Korkuyla, endişeyle yaşamlarının bir köşesinde ezik bir gölge duranlar, şimdi bizi hangi cesaretle, sevgiyle ve hangi inançla gelip kucaklayacaklar?Misafir odaları gibi boş ve anlamlı bir yürek aktarlar içlerinde. Belki birgün bir misafir gelir diyen kilitli kalp merkezleri var. Tertemiz ve bakımlı ama bomboş.Bom...boş...Tanıtım Metni