Düş Mesafesi

Acıyı geçmişinin kokusuyla dindirmeye gücü yetmiyor artık insanın. Eşyaların, bahçelerin ve insanların kendilerine has kokusu her zaman merhemsiz olmayan kabuğunu özleyen yaraya. Kalabalık akşam sofralarının, çocuk sesleriyle dolup taşan avlularının, uzaktan bakınca kırmızı kiremitleriyle bir yonca tarlasını andıran gecekondu mahallelerinin yoğunluğu yok olup gidiyor. Şehre secde okuyanlar belki semaya yükseliyor ama bir yerde kömür kokusu, çamur lekeleri ve türkü sürüp gidiyor. Ayrılık acısı hafifliyor belki ama ölüm Allah'ın emri olmaya devam ediyor. Düş Mesafesi, Deniz Ceren Türkkan'ın okurla ilk selamlaşması. Görünen o ki oğlu da olmayacak bu. Yarattığı atmosferden tercih ettiği kelimeler, ele alınan öykü bilgilerinin üslubu öncesinde davranışlarına kadar her şeyin onun daha uzun süre yerlerde bulunduğunu gösteriyor. "Onlar için devlet, kemerli, demir halkalarıyla dev kapıların önünde, kapıyı tıklatmadan önce iki kez düşünmekti. Ak kepenekli bir çobanın kaval sesi, yosun tutmuş oylumlu oylumluların zahter kokularını, yarım kalmış türküleri ve anason sövgüleri yükleyip sırtlarında küfeye, kalın enseli adamların yükleyip sırtlarında, istediklerinde gülerdi gür bıyıklarının altından, sanki bu kırıt, ölüme kaya kestirme bir yol durumda.” Tanıtım Metni