Düşünce

Düşünceyi yayınladığım, düştüğümde yine en iyi benim kaldıracağımı. “Uyan,” dedim. Hayata, çabaya, gerçeklere veyaşadığın zamana uyan. "Neden?" diye sor kendine. “Neden buradayım? Amacım ne?” “Çabanı, gençliğini, çalışanların umursa ve en çok da kendini” dedim, kendim anlamadı. Eğer uyansaydım, uyandırabilseydim zihnimi, yüreğimi…Belki o zaman anlardım teşekkürün yüreğinin oturması olması. Kalabalığından taşan zihnimi doldurmasaydım bu kadar düşünce ile, nefes alır, umutlar vedirenir kendimde miydim? Yeniden başlayabilseydim, yaparsam aynı hatalar aynı serkeşlikle mi? Tanıtım Metni