Duvarlar

“Dünyanın en büyük yokuşu insanın kendisi...” Caner Almaz, ilk romanı Yaşamaklar'da, kırılgan bir inançla birleşen tutunan Kenan ve Füsun'un “hayatı atlatma” çabasına ortak okurunu okumuştu. Şimdi Duvarlar hikâyesinin başına, sahnenin gerisine, 1970'li yıllara uzanıyor. Bir kuşak önce, yakın tarihimizin acıları arasında kendi süreçlerini yürüyüp kendi seçimlerini yapan Halil, Birgül, Aysel ve Oğuz'un omuzlarındaki yüklerinde incelikli ama serinkanlı bir üslupla ses veren Caner Almaz, aşk, dostluk, dayanıklı, idealler ve ihanetle sınanan günün bir kuşağın hesabını anlatıyor: “Umutların geçmişini biriktirebildiği mi?” Paketten birer sigara daha ucuza. Evin kapısına bakıyorum: Boyası, cilası kavlamış. Damı rutubetten kabarmış evi izliyorum. Ev diyorum, insan mutlu olduğu yer. Birkaç saat önce evsizdim, şimdi huzurla rutubetli dama bakıyorum. İnsanın evi Halil, mutlu olduğu yer.Tanıtım Metni