Edirne Günlüğü

Sohbetlerde yüzleşiriz, konuşuruz. Elbette sohbet aynı zamanda “dinlemeyi” sevmek demektir. Konuşmanın/sohbetin imkanı vardır. Her yerde sohbet olur. Aynı zamanda sohbet terapisidir. Sohbet vardır ufuklar açar, gönüller fetheder, huzur verir. Yazmaya gelince yazmak zordur. Bir olay, bir detay, bir açıklamanın cümleleri, emek ister çaba ister, kelime dağarcığı ister, kültür sahne ister, mantık ister, ister de ister... Herkesin bir görevi/rolü vardır dünyasında. Verilen görevin insan bilgisi olsa da olmasa… Ben de bir görev ifa edeceksin, gelecek. Yaşadığım zaman dilimlerindeki olaylardan, paylaşılırsa güzel olur, ders olur, ibret olur, örnek olur diye bölünmemi, kesit olarak -veya gayriihtiyari- görünmek için görünür. İnsanın en güzel hasletlerinden biri “ödemek”, her şeyin paylaşılması için katkıda bulunmaktır. Kronolojik olarak düzenlemem bu günlüklerin fiili çalışma yaşamının son bölümlerinden kesitler oluşur. Hasılı Edirne'ye hiç gitmemiş gibi olmadım, gittim, çalıştım, çabaladım, parçaların, sevdim. İz bırakmaya, eser bırakmaya odaklandım. Dergi çıkarttım, Selimiye, Eskicami, Üç Şerefeli Cami, Uzunköprü ile konuştum, kitap takviyesi. Payitaht olan Edirne'deki yedi senelik çalışma hayatım bitsin istemedim. Vakit gelip İstanbul'a döndüğümde de Edirne'de yaşadığım hayatıma bu eser ile virgül koydum. Tanıtım Metni