Efnan

Bu kez "Nereye giderse gitsin, sonunda kendine dönmek insan" diye çıktık yola. Hani "Bütün yollar sana çıkıyor" diyorlar ya; aslında bütün yolların önünde duruyor... Çünkü sığmadık, sığamadık ya da sığdırmadılar. Belki de en çok sığmadılar, bilmiyorum. Ömür dediğimiz ve içindeki çemberi gitgide daralıyor. Çember daraldıkça da biz telaşa kapılıyoruz. Daha ne kadar yaşayacağımız bir muallak ve yaşanacak şeylerin sırasını uzarken çoğuna dokunamıyoruz bile. Bir uhde olarak kalıyor. Nasıl böyle rahat ve hiçbir şey olmadığı gibi yaşadıklarını izleyip iç çekiyoruz sadece... Bir kayıtlı ya hiç başlamamış yahut başladığımız şeyler yarıda kalmışken, başka nereye gidebilirdik kendimizin dışında mı? Korkmadık ama sorunlar. Gittik yanlarına ama gelmediler. Duramadılar bile hatta... Ama bazılarımız geçmişe takılıp çoğu zaman kaldı. Unutamadığımız unutulduğumuzu. Efnan'da, geçmişini unutamayan bir adam var. Onu isteğiyle yaşatan ve bir bedel ödeyen rağmen... Unutamayanların, gidemeyenlerin, acele edenlerin, kırılıp da ses verenlerin, isteği yine de pişman olmayanların adına: Yaşadık bitmedi değil; bende başladığımı, başkasında tamamladım. Tanıtım Metni