Elimi Tut Öğretmenim

... İsmet hocamın kıvrak kalemi ve naif üslubu ister istemez sizi hatıraların içine çekiyor. Bir öğrencinin sorununu çözerken kendinizin yanı başında hissediyorsunuz. Önüne çıkan engeller aşarken onunla omuz omuza oluyorsunuz. İlgisiz bir idareciye derdini yapmayı yapmayı siz adeta “bu kadar da olmaz ki!” diye isyan çıktı. Yarışmada derece alınanda en çok alkışlayan yine siz oluyorsunuz. Hele bir yarışmada oynanan cevaptaki bir kelime değişikliğini siz de fark edemediğiniz için birlikte sahneye atıp jürinin üzerine yürüyorsunuz. İçinizi burkan 12 Eylül ve ayazında bile boncuk boncuk terleten 28 Şubat bir tören halinde gözünüzün önünden geçiyor. Oyun içinde oynanan oyunlar, matruşka gibi bir daha hafızanızda yer alıyor. En çok "Elimi Tut Öğretmenim" diye feryat eden Murat'a yardım edememek seni de kahrediyor. Elinizden uçup giden Sevtap'lara üzülüyorsunuz. Ya Gül'ünüzün annesine yazdığı mektup… Bir aile dramasını ilişkilerinize kadar hissediyorsunuz. Elinizden bir şey gelmese de gözünüzden gelen yaşlarla… İşte örnek bir öğretmenin ibretlik üç beş hatırası bu şekilde bir film şeridi gibi akıp gidiyor. Yazılmayanlar, yazılamayanlar da düşünüldüğünde aysbergin sadece su dünyasının çıkabildiği bir kısmını çıkarabiliyorsunuz. “Yazmak bir ihtiyaçtan doğar. Dolan boşalır. İnsan düşüncesi ve duygu bakımından dolduğu anlarda paylaşma ihtiyacı duyar.” diyor İsmet Hoca… ... Halit Yıldırım Tanıtım Metni