En Eski Yüz

Yokuşun başında ha düşecek bir siluet amblemi. Yaklaşıyor mu, uzaklaşıyor mu... Birazdan odamız odun ateşiyle, kandil aleviyle, ıhlamur kokusuyla, radyonun duyulur duyulmaz sesiyle ısınıyor. Kar uyuşturuyor aklımızı. Neredeyse yeniden uykumuz gelecek. Yokuştan inip gelen adam unuttuğum bir anda pencerenin farklılığını beliriveriyor. Ay batarken, ay susarken… Uzun ve eski acılarla sokaklar, siluetler, arsız gözler, kimsesiz sesler, dolmuşun kokusu, başka türlü olsaydı acısı, kuytu ölümsüz, ölmeye yatan aşk. Radyoda şarkılar şarkılar… Pelin Buzluk, şehrin en karanlık gecesinin öykülerini En Eski Yüz'de yazıyor. Kuruyan, geçen. Doğan güne karşı. Hayat, izbe bir meyhanede tek başına bir kadın…Tanıtım Metni