En Uzun Yol

Bu dünyadan ayrılmaya mı geldik? Bu dünyadan ayrılıp da mı geldik? Ana babalar kendi ana babalarından doğamadan mı bizim ana babalarımız oldular? Sahi bu dünyada kim kimdik? Sınır neredeydi? Ben nerede bitiyordum da diğeri başlıyordu? Fay bu yüzden ben var mıydım? Mevsimler neden böyle çabuk dönmüş ve yine yazmıştı? Yoksa en uzun yol yazılması mı? Her şeyi baştan sona anlatan… Karşı yakadan bakınca mavi görünmeden bihaber olduğum kentte doğdum. Yıllar geçti. Büyümeye çalıştım. Soluk verdim. Annem mutfağından, buna hayata denir, diye seslendi. Olmadı. Babam bütün gizli sığınıp, gözlerinden kendinden ve bizden esirgeyerek, buna hayat denir, diye bağırdı. Odalarımıza kaçıştık. Yine olmadı. Belki de onların ağızlarından çıkana inandıklarından bir türlü yapamadık, gördük. Yıllar böyle geçti. Soluk alıp verişimizin hayat manasına geldiğine inanmaya ve diğerlerini buna inanmaya devam edebilir. Bozguna uğradığımız aşikâr olduğu yerde, annemin bütün gücü rahminde toplayıp gebe kalmayı başardı. Hayatları altüst olan, olumsuz bir gidişin ardından gidiş süresi boyunca, evrensel bir şehirlerarası doğru yeniden kuruluyor. Kabuk küresel yaşam içinde yeşeren dostluk bir önce kaybolmadan, sonraysa uzun bir sürede bitimsiz bir arayışa dönüşüyor. Gerçekte, ağaçların sesi, denizin kokusu, şehirlerin ve yolların büyümesi, kardeşlik ve dostluğun emniyeti arasında kendi yolu bulunabilir. Edebiyatın perdesini öyküleriyle aralayan Işıl Aydın, ilk romanı En Uzun Yol'da kulağını yere dayayıp yerin nabzını dinliyor, ağaçların gölgelerini tarayarak uzun yollara düşüyor, uzaktan mavi görünen şehrin içine kendi rengini katıyor. En Uzun Yol, bir macera öyküsü ve Aydın, gözünü budaktan sakınmadan, usta işi bu ilk romanla perdenin üzerine hiç kapanmayacağının kesinliğini veriyor.Tanıtım Metni