En Yakın Arkadaşım Bir Şarküteri

Gözümün esnekliği tavana dikeli kaç dakika bilmiyordum. Bir şey yapmamalıydı. Tavana bakmayı kesmeliydim en azından. Yapacak bir şey bulamayıp paniklemeyeyim diye, tavana bakmaya sığınamazdım. Tavana bakan bir iş imkanı. Mesaisi belirsizdi. Maaşı yoktu. Kendimi daha fazla kandıramazdım. Gerçek bir iş yapmalıydım. Kalkıp evdeki çöpleri toplayıp poşetledim. Daha da ileri gidip çöpleri konteynır atma kararı satın aldı. Sonra en olmayacak şey oldu. Dışarı çıktım. Yatarken giydiğim tişörtlerin yakası kesiktir. Şortlarım da delik. Seviyorum o hallerini. öyle çıktı. Çöpü atarken elimi pisledi. “Yürü” dedim. “Sakin ol. Nefes al.” Bir anlamı vardı. Hepsinin alta koyduğumda bütün huzursuzluğun bir anlamı vardı. Ya da huzur için anlam bulmak zorundaydım. Ya da henüz hiçbir şey düşünmemişti. Sadece bir sebebi olması gerektiğini düşünüyordum. Eve döndüğümde yine bir yere dikmiş bakıyordum. Bu kez monitöre... Yazmaya başlamıştım. Tanıtım Metni