Enkaz

Her şey bir gecede yok olup gidişce sabah sanki insanlık uyanmıştı. O kadar inseniz ki hiçbir şeyimiz yok. O kadar inseniz ki hepimiz muhtacız. Hatta yardıma koşanlar bile… O kadar çaresizlik bir hâldeyiz ki hayatta kalanlar için tazminat gözyaşları döküyoruz. Oysa hepsi hayattaydı zaten. Kimisinin kolu, kimisini bacağını kaybetmiş ama biz, hayat onlar için devam ediyor diye seviniyoruz. olanları kaybetmiş anneler, babalar ağlamaya utanıyorlar, daha büyük acıları düşünenler düşünüyor. Yaşamaktan utanıyorlar. Dillerini, düğüm noktalarındaki boğazlarını değil gözlerini koruyorlar. Bakınca gözlerini tutanları, onların yerine ağlamak istiyorum.Ah, ben nasıl sarıp sarmalasam onları?Romanlar ve hikayeleriyle kalplerinize dokunan Kahraman Tazeoğlu, "Enkaz" kitabıyla sizi deprem gerçekleriyle yüzleştiriyor.Tanıtım Metni