Falk

Çoğumuz için hayatın ta kendisi olan o tuzlu suyun tadı konuşmamıza sinmişti. Okyanusun acılığını bilen, onun tadını sonsuza dek ağzında taşıyacaktır. Ama içimizden birkaçı, kara yaşamının şımarttığı bu yiyeceklerden hiçbirini yutmak imkânsızdı. Ve gerçekten de her şeyde tuhaf bir küf kokusu vardı. Ahşap yemek odası, kıyıdaki çamurlu zemine bir göl evi gibi çıkıntı yapıyordu; zeminin tahtaları çürümüş gibiydi; yaşlı, harap bir garson, tufan öncesi, kurt yeniği bir büfenin önünde acıklı bir şekilde ileri geri sendeliyordu; kırık tabaklar, yerleşim yeri olan bir gölün yakınındaki bir mutfak çöplüğünden çıkarılmış gibiydi; ve pirzolalar daha da eski zamanları hatırlatıyordu. Bunlar, ilkel insanın, belirsiz bilincinden yemek pişirmenin ilk temellerini geliştirdiği, diğer iyi adamlarla birlikte çubuklardan oluşan bir ateşte et parçalarını kavurduğu; sonra, tıka basa yiyip mutlu bir şekilde, deneyimlerinin basit hikayelerini -açlık ve avlanma hikayelerini- ve belki de kadınlarla ilgili hikayelerini anlatmak için onu kemirilmiş kemiklerin arasına oturttuğu o asırlık geceyi zorla akla getiriyordu.