Ferişte

Ey beynimde dolaşan icazetsiz, eşkâlsız yolcu, benliğimi işkâl eden gülüşünü seveyim. İçimde bana ait olmayan, bana el kişinin ruhunu ele geçirdi, vücuttan deriyi sıyırıp etten ve kemikten çırılçıplak bıraktı. Bu tanımasız bireyin devinimsiz beynime, benliğime, devinimlerime, düşüncelerime emirler veriyor. Artık ben bir kişiden çok sadece etten kemikten görsellikten başka bir şey değilim. Yaptığım tüm olayların, anlatılanların korkunç seyircisiyim. Ferişte kriz geçirirken mazoşist, tiksinç, üzünç, travma kayıtları onu parantez içine alıyor. Vücuttaki tüm organlarda afet canlı yayında Uzaktan yakından hiçbir ilgisi olmayan bir kişiye bürünüyor Beyni benliğini teslim alıyor. Bilinçsizlik bir boyuta geçiyor. Bir sistemin görsel algısını istila ediyor. Canının camlarındaki sililecekler son kademe çalışıyor ama silemiyor. Oysa Feriştenin tek istediği sevgi şefkat duygusuna ulaşmak O duygular son kademede hep ulaşmak için kademe kademe oluşuyor Hep sevgisizlik kademesinde boşluğa düşüş. Bu temel fiziken ve zihnen kendini güncelliyor. Tanıtım Metni