Gabriel Garcia Marquez

Okurlarıyla buluştuğu ve büyük bir ilgi gören, ilerleyen zaman içinde klasik bilgilere ulaşan Yüzyıllık Yalnızlık'ın yazarı Gabriel García Márquez, 1982 yılında Nobel Edebiyat Ödülü'nü aldığında üç ülkede kendi yazarı olduğunu iddia edecekti: Kolombiya, Meksika ve Küba. hepsi de haklıydı. Kolombiya, doğup doğmuş, onca yoksunluk ve yoksulluk çekmesine rağmen ısrarla yazmak üzere üslubunu oturtarak uzun, akıcı ve şaşırtıcı derecede heyecan verici cümlelerini oluşturduğu vatanıydı. Meksika, en uzun yaşadığı ve en rahat işi yerdi. Küba ise onun Latin Amerikalısı gibi onun da içinde biraz Fidel'lik barındırdığı, siyaseten vatandaşın ülkesiydi. Memleketinin halk türkülerini söyleyip sokaklarda dans etmekten keyif alan Márquez, siyasi tutuklulukla kıtasının iktidar sahibi diktatörlerini açığa bırakma soğuk duşlar, kalpleriyle okuyucusuna tattırdığı edebi hazlar ve çılgınlıklarıyla çevresine yaşattığı neşeli anlar sayesinde giderek büyüyen bir arkadaş kutlamayı edinmiştir. Latin Amerika'nın edebiyat patlamasının ve büyük bir isabetle büyülü büyücülük olarak ortaya çıkan akımın en önemli yazar olarak başta Fidel Castro, François Mitterand, Felipe González, Bill Clinton olmak üzere önemli birçok liderin dostluğunu kazanmıştır. Ülkesine, kıtasına ve sola katkı sağlamak için bolca çalışmaktan ve dünyanın en ünlü Nobel'lisi gördükten sonra, kendine saygı duyan her yazarın İngilizce bir biyografisinin yazılması krediyle ikna olmuş ve hayat öyküsünü kâğıda dökmek isteyen Latin Amerika edebiyatı uzmanı ABD'li Gerald Martin'in katlettiğini kabul etmiştir. Önceleri sadece “müsamaha gösterdiği” Martin, aralıklı görüşmelerle yedi farklı uzayan bir süreç içinde, kendisi “resmi biyografi yazarı” anlatımlarına kavuşacaktır. Martin'in bu yüzden üçten fazla kişiyle yaptığı röportajlar da içeren bu uzun ve meşakkatli çalışmanın sonucu üslubu, içeriği ve dozunda mizahıyla eldeki harika bir hikaye ortaya çıktı. Tanıtım Metni