Geber Anne !...

“İşte bu benim annem!... O da hep böyle küserdi!... Abimle benim duyacağım şekilde konuşup, bana mesajını verirdi mutlaka... Dünyam yıkılırdı o küsünce... Annem bu işte!... İşte bu!... Efsunlu ve sır dolu!... Sözleri çözme gibi!... Bu, benim Melek Annem!... Elbette kurtaracağım onu!...” Mutlu bir aile, İsmailoğlu: Otoriter anne Melek Hanım, baba Şükran Bey, oğulları Tufan ve Tayfun, köpekleri Sarı... “Annesinin sarı prensi” Tayfun, yedisine basacağı gün eve biraz erken döner. Ama bu insanlardan, annesinin yatak odasından gelen bu sesler... Kapıda görünen yabancı erkek kıvrımlı... Yoksa?... Tanrım! Tayfun'un doğumgünü, Melek Hanım'ın intiharı olur... Aradan yıllar geçer, yetiştirme yurdu müdürü İhsan Beyit, meslektaşı ve “abisi” Hasan Çokar'a bir çocuk gönderir. Mecburiyet olmasa, kimsenin yanında ayrılma isteyemeyeceği bir çocuktur bu. O sarı saçlar, o yüz, o konuşma, o karizma... Bir sicil vardır çocukta, “Tövbe estağfurullah, Mevlût gibi!” Sonra? Sonrası karmaşık, komik, heyecanlı; hem “kelalaka” hem maddi geliri... artı, izolasyon levhası hediyeli: “Zaman”la fazla oynama!... Sezgin Kaymaz “fantastik eğlence”yi Geber Anne!...'de başarıyla sürüyor.Tanıtım Metni