Gecenin Çanları (Kara Haykular)

Kartal ölünce soğur köyünün rengi ve ırmak donar. Ege'de, solmakta olan bir son yaz gecesinin tavanına bölümü eski bir çanın halatını kesen bir iblistir karanlık. Kış, ölü bir ağacın yumuşaklığını giyinmiştir. Kumrular hüzünle susar ve doğumun altında ıslanır yağmur ve gamsız bir ölüyü sürükler rüzgar. Damar yolu zehiri akıtmak için hep uğruna ama sözün açtığı yara daha derindir zehirin açıldığından. Ayva ağacının gölgesinde soğuyan küldür ölüm. Örste dövülür soluğu, hep tan vaktinde, irin çökerken geçer. Ve dilsiz kalıntılar gibi hep susar, günün adanın, sonsuzluğun kenarında hep susar. Ve şair, gecenin çanları çalarken can kulesinde, Quasimodo'nun çığırtkanlığını duyuramadığı yaygara, sınır taşıdır, önünde hayat uzanıp giderken peşinde ölümün koştuğu... Gecenin Çanları'nda sis içinde yaşadığı yağmur serpintisinin, yakıp kavuran bir acının imbiğinden süzülmüş şiirler yer alıyor. Ölümün en büyük hakikat olduğunu bilen, hayatla ölüm arasındaki sarkaçta gidip gelen Kara Haykular...Tanıtım Metni