Gelirken Ekmek Al

Uyandıktan sonra üç de yatağın düzenli olarak, elini tuttum. Annemin eli en son ne zaman yediğimi hatırlamıyordum. Ne tuhaf, çocukken ayrılmaktan ölesiye korktuğun eli, büyüdüğünde tutunca garipsiyordun. İnsan büyüdükçe elini çekiyordu annesinden. İçimizde bir yerden konuşan Şermin Yaşar… Bu coğrafyanın en derin kederlerini en “bizlik” hayat acemilikleriyle harmanlıyor. İncinmişliklerimizi gülünesi aşklarımızla iyileştiriyor. Gerçek bir edebiyat insanının ruhuna inen bir merdiven olduğunu onun öyküsünde hatırlatarak hatırlatıyor. Tanıtım Metni