Gerçek Bir Polisin Çilesi

Edebiyatın ilk dersinde cesaret olduğunu öğrenmişlerdi –tuhaf bir cesareti bu– göller, sazlıklar arasında taştan bir kuyunun cesaretini, bir aynanın ya da bir girdabın cesaretini anıyordu. Okumanın yazmaktan daha konforlu bir iş olmadığını öğrenmişlerdi. İnsanın kırılmasını hatırlamayı ve olayların öğrenildiğini... Ve belleğin aşkıydı. Gerçek Bir Polisin Çilesi seksenli yıllarda Bolaño'nun ölümüne kadar devam eden bir projeydi. Bazı mektuplarında bu projeden söz etmiş, 1995'teki bir mektubunda, “Novela: Birkaç yıldır Gerçek Bir Polisin Çilesi adlı bir kitap üstünde çalışıyorum ve BENİM ROMANIM O: Başkahraman dul kaldı elli yaşlarında bir üniversitede kaldığında, onsinde bir kızı var, hayatlarını ayakta tutmak için ABD'nin Santa Teresa'ya yetecekler. Sekiz yüz bin sayfa, tek kelime anlayamayacağı tam bir bisikletle...” diye yazmıştı. Gerçek Bir Polisin Çilesi, Bolaño'nun en iyi eserleriyle üretkenliği, bereketli yaratıcılığı, yakınlarla özgünleşmesi, etik ilkelere gerek duymayan bir etik barındırması, yakın bulunan yazarların zekice okumasını yapması, kökten bağımsızlığı, zevkini diri tutan bir modern roman sunması, eğitimini aldığı ve yazar olduğu olduğu amansız vefa gösterisi, bir yaşama ve varlığı kozmopolitliği, sosyallerinden ayrı olarak istediğinca ve sonsuza kadar yaratıma teslim olmak üzere özel bir ilgiyi hak ediyor. Gerçek Bir Polisin Çilesi'nde yine son derece tanınmış ve bir o kadar vazgeçilmez bir Bolaño karşımızda. “Polis, bu karmakarışık romanı düzene sokmaya uğraşacak okurun ta kendisi.” Roberto Bolaño Tanıtım Metni