Gidelim Buralardan Muhlis

"Kimse gününe kadar bana gelen de seni rüyamda gördüm demedi. Yani onca ömrüm tükenmiş. Onca kişiyle hayattam olmuş ama kimse gelip de demedi. Başkasının rüyasına girmedim hiç. Yalandan bile olsa ona da razıydım ama biri olmak üzere olmak istediğini o cümleyi söylemedi. Allah sanki yalnızlığı herkese pay sonra kalanını öylece bana bırakmış. İstasyonda uzakta, dünyadan uzakta el sallayan zamanlayan ben. Onlarla birlikte giderken gittiler de özlemlerini isteyen ben. Kalakaldım. Yetmedi. Kendi Fatiha'mı ayakta duruyorum gecelerdir. Hep aynı rüyayı görüyoruz. Rüyamda mevsimler, gece gündüz değişse de rüya değişmiyor.” Muhlis ve Nurgül iki yapayalnız. “Gidelim buralardan” dedi Nurgül. Sevdiğini doğrudan söylese anca bu kadardı, nefes almayı unuttu Muhlis. Çay fokurtularından, dedikodulardan, duvardaki Şahmeran tablosundan, işlemeli dantellerden, şerden beladan, kapanmayan veresiye defterinden, tövbesi olmayan veballerden, kara bulutlardan uzaklara gidebilecekler miydi? Köpekler ve yağmurdan başkalarını görmeden... Ali İpek, bildiğimiz kadarıyla kaçıp gitme isteğini, ayrılma da gidememe ikilemini, yersiz yurtsuzluk hissini otantik üslubuyla anlatıyor. Gidelim Buralardan Muhlis, taşra ruhuyla daralmış bir aşk hikayesi, yarı masal, şaşırtıcı bir kara-novella.Tanıtım Metni