Gökkuşağına Asılı Ölü Çocuklar

Sanki böyle günlerde gözümden düşen yapraklar seherin cılız esintisiyle yolu kaybedecek gibi oluyordu. Oysa asmaya kıyamadığım başım, korkularla başa çıkacak kadar cesurdu. Ben bu korkuyu, kendi yalnızlığımla boğmalı, yalnızlığın mutlu sokaklarında oyunlar oynamalıydım. Hangi acı, buna engel olabilir ya da hangi yalnızlık, sokağında yalın ayak koşmama? Koşabilirim, evet. Her ne olursa olsun yalnızlıkla dolu dünyanın kalabalık insanların bile içime huzur vermesiydi. Gülüşlerimde, mutlu Mutlu olacağıma dair inanç yüklüydü ve bu inanç, inançların en yücesiydi. Yine de buna rağmen sahip olduğu bir görünüm devam ediyor, sahibinin sırtına vurulmuş büyük bir yük var. Başka gülüşler artık yüzüme değmişti. Hem de bana ait olmayan bir yüz böylesine dürüst bir gülümsemeyi kendine yeniden gördü. Aynaya baktığımda tanıyamadığım bu yüz bana ait değildi. Darmadağın olan ayna boyu bükük bir şekilde beni reddediyorsa, bu hüznün sebebi biliniyordu? Tanıtım Metni