Gülme Bir Tutkuya Dair Notlar

Çoğu gülme kuramı, gülmeyi bir şeye verilen tepki olarak görür ve verilen tepki o komik, grotesk, saçma nesneye odaklanır. Anca Parvulescu ise gülmeyi başka tutkuların emaresi olarak görmüyor, onu kendi başına bir tutku olarak ele alıyor. Dolayısıyla bizi güldürdüğü, gülmenin kökenini veya kökenini sorgulamak yerine tek başına gülmeme odaklanıyor. Gülme meselesini, insan yüzü olayından ayrılması mümkün değil. Eğer insan, gülen hayvansa, bu, yüzü olan bir hayvan varlığıyla iltilidir. Gülerken değişir ve buruşuk bir hale giren çehre, yavaş yavaş düzelip, sakin, sessiz bir gülümsemeyiş biçimine kavuşur; bu gülümseyiş, bir dizi toplumsal duygunun belirtisi olarak tahayyül edilir. Elinizdeki çalışma, görgü kuralları kitaplarının, genel tezlerle, edebi metinlerle ve görsel kültürle diyalog içinde hareket ederek, sürdürülen çehrenin normatif gelişiminin üretilme sürecine izini sürüyor. Edepsizlik sayılan abartılı, tutkulu, denetimsiz gülmenin baskıcı ciddiyet karşısında isyankâr gösterdiğini inceliyor. faturanın ana savlarından biri, gülümsemeyle gülmenin bir süreklilik arz edilmemesidir. Gülümüzde en çok gülümsemeriz; gülüşler, nadiren orijinal bir gülmeye dönüşür.Parvulescu'nun bu çalışması, gülmenin sınırlı ve kırılgan bir arşivini gün yüzüne çıkıyor. Bizi bu arşivde zaman geçirmeye davet ediyor. Her ne kadar bu çalışma, “gülmenin uygarlaşmasını”, tekliflerinden biri olarak kabul etse de, başlangıçta yirminci yüzyılın gülmecileriyle ve gülme dostlarıyla ilgilendi. Bu amaçla, yirminci yüzyıl Batı dünyasını ve bunun siyasi, bilimsel, estetik, estetik serüvenlerini gözden geçirmeye çalışan yeni bir uğraşa katılıyor. Sorduğu temel soru şudur: Yirminci yüzyıl nasıl gülmüştür?Prof. Anca Parvulescu, St. Louis'deki Washington Üniversitesi'nde, Karşılaştırmalı Edebiyatta Lisansüstü Çalışmalar Direktörüdür. Modernizm ve modernite, yirminci yüzyıl edebiyatı ve eleştirel kuram, anlatı ve roman, toplumsal cinsiyet ve feminizm konuları üzerinde çalışmaktadır.