Güneşin Çocukları

Dört yıl boyunca yolculuklarla Gezici Deneyler Projesi'nin gönüllüleriyle 62 yatılı ilköğretim bölge okulu ve 15 köy okuluna gitti. ODTÜ'nün emektar Mavi Otobüs'ü taşıdı bizi. Amaç, köy çocuklarına "Sizler de büyük kentlerdeki çocuklar gibi başarabilirsiniz" demekti. "Yeter ki isteyin, öğrenin; tıkandığınız yerde arkanızda olacağız," demekti; bilimsel merak, yaratıcı düşünmeyi, hayal gücünü kamçılamaktı. Büyük kentlerin tüketim çılgınlığından kapılmış çocuklarıyla, çocukluğu bilmeden zavallılıktan, acıların sorunlarıyla boğuşan bu çocuklar aynı ülkelerde yaşayanlardan habersiz yaşıyorlardı. Aileleri kalabalıktı, zayıftı. Çocukların tarlalarda, bahçelerde çalışıyor, bazı hastaların yaşlı anne-babalarına bakıyor, eve gitmez, bölük pörçük koşup yemek pişiriyor, güdülüyor, tezek toplanıyordu. Onlar, okulsuz köyleri, öğretmensizliği, kardan, çığdan genel köy yolları, selden, depremden yıkılmış okulları, kitapsızlık, okula gelebilmiş bir kız öğrencinin kalıp kalmadığını, yarının belirsizliğini biliyorlardı. O kadar zayıf, o kadar haklarından, insanca yaşam koşullarından habersizdiler ki, bizim kulplarımız eleştirdiklerimiz, daha iyi okul seçenekleri, onlar için cennetti. Büyük kentlerde nelere su gibi harcanan 250-300 milyon liralar, bu çocukların bir yıllık yemek-giysi masraflarını doldurabilirdi. Yolculuğun ilk günlerinden beri beni derinden anlatan köy romanı öyküsünün mutlaka yazılması gerektiğine inanmıştım. Güneşin Çocukları böyle bir kitap oldu. Tanıtım Metni