HAPİSHANE ÇAĞI Kapatılan İnsan

mevcut okul ve kışla gibi, muktedirin ideolojik ideolojik bütün çıplaklığıyla yansıtılan hastane, yukarıdan aşağıya örgütlenen toplumsal kalıntının hem bir parçası hem de yeniden oluşturulur. Suç ve suçlu olasılıklar içerisinde değişen “içerdeki” siyasal iktidar, düşman kesim ve sınıflar olmuştur. “Suç”un kendisini takip eden sorgulamadan normalleştirilen “suçlu'yu ne şifre” sorusu iktidara, günü geldiğinde herhangi bir birimizi suçlu ilan edilebilir bir meşruiyet sağlar. Genel olarak insanları, belirli bir mekanı kapatarak “tedavi” ya da “ıslah” sahibi olan iddiaların “suç”larını da ortadan kaldırır. Cezaevlerinin tarihi şiddetleri ve baskıya kadar direnişin de tarihidir. Işık Ergüden, koşulların değişebileceği, somut taleplerin karşılanması, hak ihlallerinin azaltılması için verilen mücadeleleri doğal olarak yadsımadan, hapishanede ve kapatılma durumunun kendisinin, hapishanede olmayan bir şekilde tutuklanması; tüm medya ve teknolojileriyle birlikte “dışarıda daha” kapatılan insanı bir kez dört duvarın görüntülenmesi, görünürlüğe, hem insan hem de insansız mahkûm insan dışı sorgulamaya çağırıyor.