Havuçkafa

Victor Hugo ve niceleri çocuğu hep bir melek olarak gördüler. Asıl onda şeytani ve gaddar olanı görmemiz gerekir. Çocuğa yazılanlar da ancak bu bakış açısıyla değişebilir. bunların küçük bir hayvan olması kaçınılmazdır.” Jules Renard, 1894'te yayınlanan Havuçkafa'yla edebiyatta masum çocukluk ve kutsal annelik temsiliyle ilgili kalıpları yıkmayı amaçladığını bu sözlerle duyuruyordu. Tüm dünyada yetişkinlerin ikiyüzlülüğüne ve sahtekârlığına karşı, eşit olmayan başarısızlıkla mücadeleye giriş çocuğu, çığır açan bir özgürlüklük ve incelikle parlayan bu roman, yazarına ânında büyük bir ün kazandırdı ve Fransız edebiyatının en güçlü ve cesur tanıklıklarından biri olarak klasikleşti. Onlarca dile çevirerek tüm dünyada yankıyı uyandıran Havuçkafa, tiyatro, sinema, dizi, animasyon ve opera uyarlamalarıyla güncelliğini koruyor. Taşra zengini Lepic aileleri en küçük oğlu Havuçkafa, kızıl yayılımları, çilli yüzü ve geniş hayal gücüyle sevimli ve zeki bir çocuktur ancak annesinden sevgi göremez. Ağabeyi tembel, ablası sinsi, babası da genellikle ilgisiz yaştaki kadınların özgürlüklerine dönüşen Havuçkafa, bakımıyi yaramazlık ve kurnazlıkta bulur. Dönemin sert disiplin anlayışıyla da perçinlenen bu sevgisiz yöntemler pes etmez, küçük olgunlaşmaya rağmen yüksek kavrayış ve derin sezgisiyle ayakta kalma, hatta isyan etme başarısı. “Annemin ve karımın tutumları beni bu kitabı yazmaya itti” diyen Jules Renard'ın kendi çocukluğundan ilham alan Havuçkafa son derece açık olabilir bir öyküyü güçlü bir mizahla dengeleyebilen, hem kederli hem ironik hem de rahatsız edici olmayı başaran, derin bir roman. “Böylece okuyan bir yapıtı, bir daha unutamaz.” Robert Sabatier Tanıtım Metni