Hayatımızın En Uzun Kışı

Annem “Hayatımızın en uzun kışı” dedi. Üşümekten, bir de babamın yokluğundan uzayan günler, geceler, haftalar için. Anneannemin bildiği kadar vardı, küflenmiş limon renginde, nemli, pis kokan bir şeydi kader dedikleri. Evin mavi badanası yeşermişti. Duvarlara sürttüğüm resimler ip gibi sızan çivit mavisi bir sıvıyla boyanıyordu. Eğer bir şeyler yapılmazsa ev simülasyona dönecekti. Bulaşık bir sıvıyla dolu, küflü, yeşil bir havuz. Kader evimizi usulca ele alıyoruzdu. Divanlara, somyalara, yatağa, yastığa, halıya, marleylerin çatlaklarına varıncaya kadar bulduğu her geyiğe, oyuğa bulaşıp yamyaş ediyordu, arkada kaldı.Hayatımızın En Uzun Kışı sarsıcı, yakıcı, öfkeli bir kitap. Yazar, öykülerdeki iyi, kötü sıradan ya da zalim karakterler olduğu gibi, abartmadan veya eksiltmeden okura yansıtmanın meramında, daha fazlasıysa okura bırakıyor. Yoksunları, türlü zorluğa rağmen yaşama tutunmaya çalışanlar, açmazda kalanları, yolda kalanda bekleyenleri anlatan bu öyküler, bugünün devamında tutarken okuru büyük bir hesapta davet ediyor.<img src = "https://s3-eu-west-1.amazonaws.com/dia/kitadagitim/ckeditor_assets/pictures/53/content_1_original_original.jpg" alt = "Tanıtım Metni" height = "15" width = "15" ><font size = "1" color = "white">Tanıtım Metni</font></img>