Hayatın Sesi

Duygularımız durmadan akan derelere benzer. Doğduğumuzda pırıl pırıl parlayan o berrak dereye atladığımız acısını, kaygısını, üzüntüsünün rengini değiştirir, onu bakışını büyütüp karartır. Bütün güzelliğine ve gücüne rağmen hayat huysuz ve bencildir. Huysuz bir hayatla mücadele etmek, iyi yaşayabilmek ciddi bir sanattır. O sanatın hayatın kendisi öğretir bize; onun sesini duyuyorları, özen gösterenleri, anlayanları bilir. Ona bakışımızı, gösterdiğimiz hayranlığı, onunla mücadele etmekten vazgeçmeyeceğimizi ifade ederek, bizim başka türlü bir ilişki kurmaya başlar. Bize arkasını dönmez, unutmaz. İki kere vursa da üçüncüde öyle güzel şeyler yaşar ki şaşırır kalırız. Huysuz hayatla iyi geçinebiliyor, bunun için mücadele etmekten hiç yorulmuyor ve vazgeçmiyorsak, ne mutlu bize. Çünkü sadece bu mücadeleden hiç vazgeçmeyenlerin dereleri güneşte pırıl pırıl parlayarak akar… Gülseren Budayıcıoğlu bir kez daha kendi “Kırmızı Oda”sının kapısını aralıyor ve orada biriken hikâyelerden esaslarını bizlerle paylaşıyor; “hayatın sesi”ni daha iyi duyup anlayabilelim diye… Tanıtım Metni