“Hayır”sız Dayım

Sayfalarda gezinirken arkadaşlarıyla sohbette ya da sıcacık evdeymiş gibi hissedeceğiniz, elinizde düşmeyecek, bol bol gülecek ve dilek yeşertecek bir öykü kitabı sizi bekliyor. İyi müziğe dayanamayıp coşanlar, satranç oyunlarından duramayanlar, yazarlığa soyunanlar burada mı? Peki ya şaka sevenler, gününü kovalayanlar, hiç vazgeçmeyenler? O halde seveceğiniz yeni arkadaşlarla tanışmak için içeriye buyurun. Kitaptaki Öyküler: “Hayır”sız Dayım Şakalara Hiç Kızmam Empati Tavan Arasındaki Dosyalar Dünya Yeniden Küçüldü Domates Suyu ve Anılar Notaların Gücü Anneler Günü Satranca Bağladığımız Babam Yazar Olunca Kuşbakışı Değil Rex Şans Saat Kaç, İzmir? Vitito ve Kuyruklu Adam KİTAPTAN “Çok teşekkürler hocam. Sanki zaman makinesinde yolculuklardaydık” dedi Mine. Herkes bu sözlere katıldı. “İyi müzik böyledir, evrenseldir” dedi Turgut Hoca. "Dünyanın diğer ucundaki insana da seslenir, bilinen gelir. Dil, din, coğrafya bilgisi vermez, herkese hitap eder. Üzerinden geçen zaman onu etkilemez, eskitmez hatta daha da değer verir." O gün evrensel olarak aklımın bir köşesine yazmıştım. Yaptığınız iş iyiyse, farklıysa, özelse, atlasın bir ucundaki dağ köyüne ulaşıp bir çocuğun üremesine katılıyorsa evrensel oluyor. *** Evlerimize dönmeden önce, Mühendis Sait ağabey bizi tarihi gezmeye davet etti. Çöplerin toplandığı depolara girdik ilk. Hayret, koku falan yoktu. “Kokuları nereye gidiyorlar baba?” Eda da diye sormuştu. Herkes gülmüştü. Sonra çöplerin ayrıştırıldığı dev gibi hangara girdik. Burada kaydırak gibi dev borulardan akan çöpler kağıt, cam, plastik olarak ayrılıyor ve başka depolarda toplanıyordu. Geri dönüşümde kullanılmak üzere. Oradan çıkan borularla çevrelenmiş büyük metal tanklara geliyoruz. Üzerinde saatlerin benzer dereceleri vardı. Sait Ağabey, “İşte geri dönüştürülemeyen atıkların biriktiği tanklar” dedi. "Eda'nın merak ettiği soru burada gizli. Bu tanklarda çöpler, ısıtılarak çürütülüyor. Aynı olayları yaptığı gibi. Açığa ortaya çıkan metan gazı da borularla santrale gönderiliyor." *** Asıl ismi Victor'du ama köyde herkese ona Vitito diye seslenirdi. Köydeki çocuklar, komşular, balıkçılar, otoyollar ve tepenin üzerindeki yeşil değirmenini işleten Osman amca, Vitito'nun dostları idi. Yel değirmeni her hafta Vitito'nun köyden sunulan buğdayları rüzgârdan alınan güçle ezer, öğütür, un haline gelirdi. Vitito'nun annesi ve komşular da bu unla hamur getiriyor, nefis otlu börekler yapıyorlardı. Gün doğarken ortaya çıkan firarlar, bahçeye Vitito'yu çıkardı. Doğada yaşanan değişimi izlemeyi çok severdi. Yağmuru, fırtınayı, rüzgârı, yıldızları, bölgedeki gökyüzü ve denizle olan ilişkilerini gözleri, onların dilini öğrenip onu mutlu ederdi. Tanıtım Metni