Henüz Yolcuyum

"İlkokulun iyi gidişlerindendim. Ama okulda okuyordum. Okula giderken kalp hızı çekiyordim. Uçurtmayı ders hızın daha çok seviyordum. Ağustosböceğinin gürültüsü öğretmeninin öğütlerine tercih ederdim. Şehrimde otobüs yoktu. Galeri yoktu. Öğretmen yoktu. Eleme yoktu. Gravür yoktu. Film yoktu. Ama insan ve çevreyle akrabalık, yakınlık vardı. Birleşen eller ve kerpiç duvarlar vardı. Gökyüzü vardı. Tecrübenin canlılığı vardı. Yalınayak yürünebilirdi. Toprağın sertliği tecrübe edilebilirdi. Nar koparılabilir ve yeni bir ahlak tasarlanabilirdi. Duvarın kerpiciyle dedikodu yapılabilirdi. Sokağın duvarı insanla beraber yürürdü. Böyle bir şehirde biz, bilinçlenmedik. Eleştiren, kıyaslayan insanlar olmadık. Şekil vermedik. Kendi duygusallığımız içinde yüzüyorduk. Yüreğimizi kaybediyorduk. Meftun oluyorduk. Biriktirip durduğumuz şey, tecrübenin zaferiydi. O kadar erken kalkıyorduk ki, uzak köylerde güneşin doğuşunu tecrübe ediyorduk. Biz, genişlik ve ferahlığın çocuklardık. Geniş ufukları övülüyordu. Zaman, bizim nefesimizde akıp gider. Kumların alçakgönüllüğü öğretiyordu. Ufkun olduğu bir yerde, alçakgönüllülüğün olmaması düşünülemezdi.” Tanıtım Metni