Herkesin Bilinçsizliği ve Özün İnkarı

Herkesleşmekten kastım, aleme hakim olan düşünceyi kaybetmemek, Özüne dönmek ve saklı kişiliğini ortaya koymaktır. Düzen düzenlemeleri gibi, toplumsal değer yargılarına karşı çıkmak gibi, toplumun bireyselliği gibi gayesiz çabalara düşmem. Belli amaçları uğruna hareket eden doğruların yanındayım. Kuru kalabalığa, çıkarcı guruhlara, her türlü sÖylemin peşinde koşanlara yardımiyetim ve dahlim yoktur. Ben, Özün cevheri, cevherin anahtarda saklantayım. Bu anahtar onun birimizin iç dünyasındaki kilidini koruyacak ve esas kimliğimizi bize kazandıracaktır. Böylelikle insan, fevkalbeşer ve eşref-i mahlukat tarafıyla bütünleşecektir. İnsanoğlu ilk günden itibaren kendi Özbenliği hariç, dünyada ne gördü ve hislerle bazen maddi, bazen manevi yÖnden mükemmelleştirilmiş ve kutsileştirilmiştir. Tabiatın içinde soyutladığı, kusurlu saydığı tek şey kendisiydi.Belki onu ilkel, aciz, başıboş ve kontrolsüz olsaydı. Oysa kıpraşan, kıpırdayan, ışık saçan, uyaran bilinç; onun defasında yanı başında olduğunu haykırıyordu. O ise gitti yapay ışıklar çevresinde pervaneler gibi döndü. Kendi ışığının yansımasına verildi. Karanlıkta kaldı, yanıldı. Yanılmak, yaşarken Ölmek, Öldüğünü bilmemektir.