Hipomani

Bitkinin bir günümde bir meşe ağacına ölü gibi sarılmıştım. Sincaplar kokladı, manevralar üstünden eksik olmadı, kuşların omuzunda konup ağrıma başlarını sürdü, kıtalar sırnaştı, ağaçların yapraklarını üstüme döktü, insanlar gelen “numara”ya katılmadığımı öğrenmeye çalıştım. Numarayı insan yapıyor ve yine sadece insan anlıyor, asıl kişinin kendisi tabiata çekilen bir numaradan başka bir şey anlaşılmıyor. Daldan dala atlayan, dağılan jet hızıyla yer hızı, sonuca göre sonuç veren bir iç monolog Hipomania... Aşk, ölüm, tutku, toplum, intihar, edebiyat, affetme, hayata tutunma (ya da tutunamama) adacıklarını mesken edinmiş bir bilim sanatı romanı… Hem bir sorgulama hem bir dertleşme kitabı… Delilik ile mesafeden inceda dolaşan… Tanıtım Metni