Onun Başyapıtı

Orijinal Fransızcası L'Oeuvre olan 'BAŞYAPIT', İkinci İmparatorluğun son yıllarında Paris'teki sanat yaşamının çarpıcı derecede doğru bir öyküsüdür. Zaman zaman eğlenceli, zaman zaman son derece acıklı ve hatta acı verici olan bu eser, yalnızca Rougon-Macquart roman dizisine -belirli tarihlerde Fransa'daki yaşamın tüm evrelerini betimleyen bir dizi- gerekli bir unsur katmakla kalmaz, aynı zamanda M. Zola'nın kendi kariyerinin ve çalışmalarının belirli bir dönemini de temsil eder. Gerçekten de, Zola kendini bir romancı olarak geniş çapta tanıtmadan birkaç yıl önce, Parisli ressamlar ve heykeltıraşlar arasında devrimci bir sanat eleştirmeni, İkinci İmparatorluk sırasında ortaya çıkan ve ilk gerçek ustasını o zamanlar alay konusu olan eserleri günümüzde başyapıtlar olarak kabul edilen Edouard Manet'de bulan 'Açık Hava' okulunun ateşli bir savunucusu olarak hatırı sayılır bir ün kazanmıştı. Manet, dehası tam olarak anlaşılmadan önce öldü; Yine de, bir miktar tanınırlık kazanacak ve etkisinin kardeş sanatçılar arasında birden fazla açıdan zafer kazanacağını görecek kadar uzun yaşadı. Nitekim, 19. yüzyılın ikinci yarısının sanatına ondan daha güçlü bir iz bırakan ressam sayısı çok azdı, hatta hiç yoktu. Her ne kadar kurmaktan ziyade önerdiği okul, büyük ölçüde salt izlenimciliğe -bu arada, terimi 1858'de kendisi türetmişti- sapmış olsa da; zira onu -sık sık yapıldığı gibi- arkadaşı ve kendisinden küçük olan Claude Monet'ye atfetmek bir hatadır.