Homo Ludens

Homo Ludens (oyun oynayan insan), geçmişe ve kişinin kendisini tanımasına yönelik son derece renkli ve benzerine az rastlanır bir kültür tarihi okumasıdır. Evet, “dünya bir tiyatro sahnesi”dir ve oyunla başladı her şey! Oyunun bir algılama yeteneği aynı zamanda bir estetik kavrayış düzeyidir. Oyun ile güzellik arasında yakın bir bağ vardır. Hareket halindeki insan oynadığı oyunla eylemine güzelliğe, ifadesine canlılığa, ruhuna dirilik katar. Bir ruh hali olarak oyun, bir coşkunun devam etmesidir. Bununla birlikte oyun, ciddiyet asla elden bırakılmaz. Belirlenen kurallar büyük bir titizlikle riayet edilir. Çocuklar ve oyuncuların oyunları tam bir ciddiyet dahilinde ayrılır. Bir oyunun sonunda “üstünlüğünü belli etmektir.” Ve bu sayede kazancın sınırları dahilinde, kişinin itibarı ve onur verir. Huizinga'ya göre hukuk, bilim, şiir, bilgelik ve felsefe sahaları oyunun ruhuna sahip olmuş, zenginleşmiş ve anlaşılmamıştır. Oyun, fazlasıdır. Oyun zevkini yitiren heyecanını da yitirmiş sayılır. Şiir oyundan doğmuş, farklı formlar sayesinde varlıkları korumuştur. Müzik ve dans saf oyun olarak çıkarlar. Hukuk, toplumsal sonuçları gözeterek gelişmeyi kaydetmemiştir. Silahlı çatışmaların kurallara bağlanması, aristokratik hayatın ritüelleri oyunsal biçimler üzerine temellendirilmiştir. Festivaller, yarışmalar, bayramlar ve âyinler oyun düşüncelerinin hep farklı tezahürleridir. Huizinga geçmişteki zenginliğe kıyasla oyun oynama kabiliyetini giderek yitiren insanın, oyunu, maddi ve mekanik bir etkinliğe indirgeyen günümüz toplumlarının yaratıcılığını ve hayal gücünü kaybettiğinden hüzünle sözler eder. Tanıtım Metni