Hüzünde Bir Çocuk

Gözlerimin önünde kaybolup gidiyordu.Beni ve hayatta kalan hayatı bu bölgede hapsedip öylece uzaklaşıyordu.İçimdeki nehirler, ait oldukları bölgede taşınır; yırtıcı dalgalarım, kıyılarıma vurup tüm gökdelenleri yıkıyordu.Taşküre ortadan bölünüyordu ve kucağına düşen her şey sonsuz bir sona sürüklüyordu.Zelzelem vardı.Bazen korkular, esaretin dostu olur.Esaret, yıkılışı besler. Ölüm, yıkılmanın aşkıdır. Peki bir umut, kaç ölüm ölümleri?Tanıtım Metni