Hüzünlü Gözler

Belki de o, bütün bunları küçücük, tatlı gözlerinden yaşlar boşalırcasına haykırarak söylemek istiyordu. Ama hiçbirini söylemedi. Ey ailem! Hoşça kalın diyemedi, ayrılır. İlaçlar elinden gayriihtiyari düşmüştü. Bakışlarını beyaz çarşafa dikmişti, sadece oraya bakıyordu, başka da bir şey gitmek istemiyordu, ama gördüğüne inanmak da istemiyordu. Adımlarını güçlükle atarak, beyaz çarşafın altında yatan küçük bedene kadar çoğaldılar, ama korkuyla yürüyordu, içinden ldquo;Ya gerçekse?rdquo; diyordu. Bir yandan görmek istiyor, Öte yandan da kızının Ölebileceğine inanmak istiyordu. Yine de, kendi kendine ldquo;Hayır, benim parçalarım daha küçük, Ölemez!rdquo;dıyordu. Onu sakatlanamayacak haldeyken, ama yüreğinden uzaklara gitmek istiyordu. Tam yaklaşmıştı ki, o durmak istedi. Fersiz bakışları, beyaz çarşafa odaklanmıştı, bakışları sabitti, yanaklarından Elif için yaşları akıyordu. Yine aynı sözünü yineleyerek, ldquo;Ya gerçekse?rdquo;Donakalmıştı, kimseyi duymuyordu, gÖrmüyordu.