İçimde Kızıl Bir Gül Gibi

Gri kanatlı kuşlar, çığlığa çığlığa martılar, beyaz köpüklere değerek devam ediyorlardı, tuzlu denizde kanat vura vura. Minareleri kurşunkalemler gibi gökyüzüne uzanan camilerin avlularında itişip kakışıyordu. Darıya üşüşen ak güvercinler. Kulaklarımda bir ses... Gözlerimin önünde tahtaları eskimiş panjurlarıyla cumbalı evler, yaşlı çınarlar ve bir ceviz ağacı. Koparmış ipini eski kayıklar gibi yüzer kışın sabaha karşı rüzgarda tahta cumbalar ve bir sac mangalın küllerinde uyanır uykudan büyük İstanbul'um. İstanbul'da uyanmak devam ediyor. İstanbul'la beraber uyanmak uyum içinde ben de Nazım gibi. Benim bulunduğum yerde tepe yoktu. Mavi bir deniz yoktu. Rast peşrevi yoktu havada, Boğaziçi suları gibi akan... Bana doğduğum şehirde çağrıştıran hiçbir şey yoktu Londra'da. Sadece Nazım'ın dizeleri mevcuttu, beni şehrime uçuran. İçimde Kıızl Bir Gül Gibi, usta bir yazarın ustasının söylediği bir yazarın ödediği gönül borcu. Edebiyatın ve yaşamın sürekliliğine ilişkin zarif bir metin...Tanıtım Metni