İdük

Gözlerimizi kamaştıran, Boğazımızı bir gecede yararları olan dikelmiş bu gizemli varlıklar, İdük... Adı bile sırlarla dolu, İstanbul'un sokaklarına gölgesi usulca düşüyor. Ne yöne gittiği belli, ne arıyor... Belki de kendisine bile yabancı. Gecenin devamında giden son ada vapurunda, pencereden kolunuzu güçbela çıkardığınız sigara molasında ya da belki de akşam vakti gereksiz yere söylediğiniz o üçüncü lahmacunun kendini hararetle hissettirdiği rüyanızda karşınıza çıkıyor. Sislerin içinde ansızın beliriyor, ardında sadece merak ve işlemlerin yapıldığı kayıplar kayboluyor. Şehre atanmış ama affını dilemeye korkan bir hayalet gibi ne idüğü belirsiz bu diklik, kimi için umut ışığı, kimi içinse karanlık bir tehdit. Belki de İdük, sadece kendini anlayacak birini bekliyor. Ama bir gerçek var ki, herkesin dünyasında dolaşıyor: İdük, sadece içimizde beliren bir kutluluk değil, aynı zamanda farklı bir dünyanın kapısını aralamak isteyen bir hayalin tohumu. “Zaten hepimiz aynı frekanstayız, güzelleştirdiğiniz için evrenin bize hatıraları bu.” –İlayda, 38, Fon Yöneticisi "Bak abi, bu İdük başka birine gönderilmedi, anlıyo musun? Bize geldi bize, Türklere! Türkün yurduna!" –Serhat, 20, Kendi Rızasıyla İşsiz “Yabancı Cisim denmesine karşıyım ben efendim bu yapılıyor. Ne münasebet. Kesinlikle Yerli Cisim denmeli.” –Pakize, 45, Ev Hanımı Tanıtım Metni