İhanetin Yedi Eli

Yaşamak hiçlikte yürümektir, bu hiçliği bozarak, biçim vererek, anlam vererek, ruh vererek ona. Yokluğun ödemesini sağlayan kuruluş hayat. Yokluğu ya da hiçliği unutmak için ya da hiçliği aşma avuntusunu verecek izleri bırakmak için, geçen yerde salyasını akıtan, buradan o geçti dedirten bir salyangoz gibi. Ve kendi dalga boyunda uzun görünen bu yürüyüşte yalnızlığın olmamasını yaşamaktır ve de paylaşmaktır bu sayede. Ama o bir an geldiğinde, yani en paylaşımsız, o en yalnız ve meşum an, yürünen yolda hiçlik, bütün çıplaklığı ile emin olmayan varlıklar kendini gösterir, boş bakışlarda kendini gösterir, mutlak bir yalnızlık doldurur yüreğini. Yüreğin üşür yalnızlıktan. Ölüm soğuğu gibi bir üşüme. Sanki bir evren bir de sen varsındır ve onun içinde tek başına, yapayalnızsındır. Büyük bir yıkım olmuş ve her şey bir sessizliğe gömülmüştü. Issız bir çölde yürür gibi mutlak bir yalnızlığın kum fırtınalarının uğultusunu duyarlısın yalnızca. Bütün fırsatlar o fırtınanın sesi gibidir, bütün canlar kum taneleri. Âdeta hidrojen bombasının temiz ölümü ile bütün bedenlerden çekilebilir, insanın çokluğunda yaşam bitmiş, çölleşmiş gibidir. Tüm türleri, özgüllükler silinmiş, bireyler biçimlendirilmiş, yeryüzü bütün canlı renklerini tüketerek tek renge bürünmüştür. Çokluk sanki bir anlamsızlık yığını gibi dikilivermiştir karşına. O bir yalnızlığın mutlak hale geldiği andır. Uzay ülkelerindeymiş gibi, bütün renkler, bütün farklı renkler, sevgiler, aşklar, arkadaşlıklar, dostluklar, kavgalar yıldızlar kadar uzak sana. Duygular okyanusunun son damlasının da buharlaştığı andır o an.Tanıtım Metni