İnsan Dediğin Bir Ömürlük

İnsanız biz. Dokunan, dokundukça konuşan, konuştukça ağlayan, ağladıkça var olan, düşünebilen, ayrıntılarını dile getiren iki elli, iki ayaklı gizemli memelilerimiz biz. İnsanız biz. Sorunlu, problemli, sözlü anlaşamadığı yerde, öfkeyle, ustalıkla derdini anlatan, kapsamlı güç memeli varlıklarımız biz. çünkü inseniz biz. Bir yanımız zayıftır, düşkünlüktür. çünkü zaaf yüklüyüz biz. Zaaflarımız bizi hata yapmaya, hatalarımız bizi yanılgıya sevk eder. Temelimizi oluşturan sevgi biz ondan vaz geçtikten sonra bir tohum gibi yeşermemize, geniş alanlarımıza genişleyen veçhemiz olur. Bu mutlu olur, bizi sevindirir. Sevinen varlıklarınız biz. İnsan heyecanlıdır, arzuludur. Arzusu onu öğrenmeye zorlar. Bilgiye açtır insana, öğrenmeye. Aydınlanmamız ancak dürüstlükten geçer. Dürüst olmayan insanın çevresine yayacağı bir aydınlığı da yoktur. Bunu biliriz, çünkü inseniz biz. İnsan zordur, onu anlamak, hizaya getirmek, bir kalıp çıkarmak kolay değildir. Peki, bu kalıp ideal bir kalıptan yapılmıştır? Onun modeli onun insan üzerinde iyi durur mu? çevremizde Örnek alabileceğimiz kaç kalıp var mı? Bunun farkında mıyız acaba? Ama onun isteğiyle, Gözlemlerimiz olmasına rağmen biz. Meraklıyız biz. çünkü inseniz biz. Düşünürüz... İlk Özlü sÖzü yazan kimdir? İlk yazılı latife kime aittir? İlk şiir, ilk roman... Bilmeyiz ilk masalı kim yazdı. Bilmiyoruz. Ama biliriz ki, İnsan hep yazdı. ParşÖmen kağıda, kuma, kumaşa, taşa, elinin değdiği yere yazdı. aşık oldu yazdı, kızdı yazdı, üzüldü yazdı, bilgi diye yazdı, Öğren diye yazdı. Aşka hasret kalan sevgili gibi, Hep yazdı. Yazılanların çoğu dönüp dolaşıp bizi buldu. çok şey Öğrendik yazılanlardan. *** Çünkü inseniz biz, Başka tohumlar yararlanın diye, Bizde içimizi kağıtlara dÖktük,