İnsanın Acısını İnsan Alır

Ayrılık ne biliyor musun? Hiçbir araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne ceplerde tren tarifesi, ne dönüş katarı gökte... İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılıkları. İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü göz, birer damla düşerek toplanması olarak toplaması. Ardında dünyalar ışığıyan camlar dururken duvarlara dalıp dalıp gitmesi. Türküsünü kimsesi kalmamak ayrılıklar. Ödünç sesle konuşan bir kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek. Çoklubire büyümesi, gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bir çocuk. İnsanın yaşlandıkça kendi kuyusuna düşmesi. Bir kadının uzunluğuna kadar kül bağlamış bir gövde. Saçına rüzgar, sesine ışık düşürememek kimsenin. Parmaklarını sözüne pinar edememek. Uzaklarda bir adamın üşümesi, bir kadın dağlara daldıkça. Işıklı vitrinlere bakmadan geçme çarşılardan. Çiçekçilerin çoğalmasının azalmasının yolunun. Evlerle sokaklar arasında bir ayrım kalmaması... Ayrılık o küçük ölüm, usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan.  Tanıtım Metni