İran Edebiyatı (Ciltli)

İslâmiyet, VII. yüzyıllar boyunca İranlılar tarafından kabul edildikten sonra İran hızları hızla artıyor; bu topraklarda gerçek bilgi ve destekçilerini buldu. Aynı dönemlerde yerel edebiyatların doğal gelişmeleri devam ederken, yerel takvimler Arapçanın yoğun etkisinde bir değişime uğradı. Bu takvim arasında hızla gelişerek yaygın bir edebiyatın dili olmayı başaran, bağımsız bir dillendirme alan “Fârsî-yi Derî: Yeni Farsça” rotası boyunca İran'ın resmi, siyasi ve edebî dili olarak devam etti. VIII. yüzyılın sonlarına doğru başlayan ve her geçen günün artışındaki artışın siyasal, askeri ve edebi gelişmelerdeki desteğiyle özellikle doğu İran'da Arapçanın büyümesinde azalmaya; ulusal dil “Yeni Farsça”nın yıldızı parlamaya başladı. Araplardan ülkelerin önemli bölümünün geri alan ve kendi yönetimlerini oluşturan Saffari ve Samani hanedanları Farsça söyleyen şairleri teşvik ettiler. Fars edebiyatının alabildiğine hızla gelişip yükselişe geçtiği bu dönemde, Yeni Fars şiirlerinin önderleri, yaşadıkları çağa damga vuran büyük söz ustaları ortaya çıktı. Abbâs-i Mervezî, Hanzala-yi Badğisî, Şehîd-i Belhî, Rûdekî-yi Semerkandî, Ebû Şekûr-i Belhî, Dakikî-yi Tusî, Moncîk-i Tirmizî, Kisaî-yi Mervezî… bu dönemdeki önde gelen şairlerden sadece birkaçıdır. İslam'ın ardından ilk üç yüzyıldaki edebi gelişmelere yer veren İran Edebiyatı (İslâmiyetten Gaznenilere) Arap ülkelerinden İran Edebiyatı, Tahiriler, Saffariler ve Samaniler dönemi edebiyatlarını konu almakta, Yeni Farsçanın egemen olduğu coğrafyalarda Fars Edebiyatının izlerini sürdürmektedir. Tanıtım Metni