Cemal

"Onunla bir çöp bidonunun başında tanıştım; çekingen, utangaçtı. Aç olduğu her yerdeen belliydi, yine de deü karıştırıp karıştırıp dağıtmakta kararsızdı. … Kapkara gözlerinin feri sönmüş, omuzları çökmüş, yıllar çatlamıştı. Çöpten bulduğum ilk kez ona ulaştığını; parça daha yiyecek tutuşturdum eline; ilk defa yürüdü, bembeyaz dişleri aydınlattı. Birbirimizin dilini konuşamıyorduk, ancak iyiliğin evrensel diliyle anlaşmak zor değildi.” Düşenlerin, parçacıkların, yersiz yurtsuz bırakılanların, içlerinde bir anda “tık” diye bir şeyler kopanların, acımasızca çalışan bir çarkın dişlilerinde öğütülenlerin son sığınağıdır sokak. Orada insanın/insanın kalmanın, dayanışmanın, bir dilim ekmek paylaşmanın mutluluğu da yaşanır; Yüzüstü bırakılmanın, tepetaklak yere çakılmanın acısı da. insanların en güzel hallerine de tanık olunur, en kötü hallerine de. Ama sokağın “sesine” kulak vermek aslolan değildir, o “sesin” bizzat kendisi olmaktır. Sokaktür özgürlük çünkü, özgürlük sokaktadır. Tanıtım Metni