Kadınca Bilmeyişlerin Sonu

"Edebiyata kulakların eksik olması, feminizmin sesinin tam duyulamayacağına, yapısının tam anlaşılamayacağına ve feminizme ilişkin bir incelemenin eksik olduğu yerde kayıt altına alınmasına. Bu metinlerin her biri, 1960'ların ve 1970'lerin hiçbiri taşamemiş, içte geçmiş sesidir. Hatta 1960'ların öncesinden de, birikmiş isyanıdır. Bu metinlerde yol alarak o dönemdeki canlılarını, yaşadıkları rolleri açmazlara karşı isyanı görmek mümkün.” Duygu Çayırcıoğlu, Türkiye'de feminizmin henüz adının anılmadığı, anılsa da olumsuz şekilde anıldığı bir dönemde, feminist edebiyatın yolunda güçlü bir dip noktasına dikkat çeken bu kitapla. Kadınların siyasal ve toplumsal hareketliliğinin, göründüğünün arttığı fakat özerk seslerinin henüz gür çıkmadığı 1960-1980 döneminde, edebiyat evreninde bir önfeminizmin ayrıldığını gösteriyor. Nezihe Meriç, Sevim Burak, Sevgi Soysal, Leylâ Erbil, Adalet Ağaoğlu, Füruzan ve Tezer Özlü'nün eserlerinde, erkek başkentinin ve ataerkil aile kurumunun nasıl sorgulandığı görülüyor. Özel olanın gerçekten politik olduğu ve kadınların nasıl dağıtıldığı “canhıraş” tasviri yapan bu eserler, aynı zamanda kadınların bu baskıya –bazen de “delilikle”- nasıl direndiklerini anlatıyorlar. Sevgi Soysal, Tante Rosa'yı “bütün kadınca bilmeyişlerin tek adı” diye tanımlamıştı. Kadınca Bilmeyişlerin Sonu, adı üstünde, kadınca bilinçlenmenin hikâyesini anlatıyor. Tanıtım Metni