Kalekale

Fakir Baykurt, öykülerinde köyün sertliği, yoksulluk, cahillik, taassup, batıl inanç, sömürü gibi sorunları ele alarak köylünün maddi ve manevi dünyasını toplumsalcı ve gerçekten bir görünüşten işliyor. Gözlemlerden, canlı tanıklıklardan yola çıkan yazar, günlük konuşma dilini öyküye taşıyarak zaman zaman mizahi bir dil kullanarak; Bürokrasinin çarkları arasında sıkışan ama içinde bir rehber barındıran “sıradan insan”, yaşadığı yerin atmosferiyle birlikte silinip bir biçimde betimliyor. İlk basımı 1978'de yapılan Kalekale'yi yeniden okurla buluşturuyoruz: Kamyon daldı duvardan içeride. Yarıya inmiş samanlıktan geçti, danalıktan çıktı. Avlunun tâ derin, tükendikleri noktaya kadar durdu. Geçtiği duvar, doğrudan bırakmadı dikili. Çivileri bile söktü. Kattı karıştırdı ortalığı. Ne farları kaldı, ne camları. Ne boyası, ne boncuğu, dikiz aynası, kilometresi, yakıt göstergesi filân yamuldu, yılıktı adamakıllı. Bereket motorun gelişmesi durdu. Kalekale'nin durmasını imkanları yoktu. Kürüş İbrahim'in karısı, hayatta yamalık yamıyordu. Önce deprem oluyor sandı. Sonra, “Herkes dünyanın sonu geldi, köy yıkılıyor!” diye düşündüm. Sonra Kulakçı Salim'in kamyonu yanığının derinliğine kadar gelmiş köylerden düşüp bayılayazdı. Direksiyonda Kalekale'yi de önü aydınlandı. Kendini topladı. "Vaaay eşeğin dölü vaaay! Babandan habersiz aşırdın mi kamyonu değil? Yıktın evimi, yurtsuz yuvasız koydun çoluk çocuğumu! Vaay Kalekale gibi adı batası vaay!" Sonra kontrol edilen kemik parçaları sıyrık içinde, alnı avurdu kan, hem de beti benz uçup kesilir, arpa samanı gibi sarı bir yüzle titreyip durur; acıdı. Fırladığı gibi sol kapağın kulpundan tutuldu, açıldı, çıkarma çıkartıldı. "Gel yavru, gel yanıma! Gel de dik dur! Dik dur, hemen yıkılma bakalım!" dedi. Tanıtım Metni