Kapının Öteki Yüzü

Kapının öteki tarafında kırılmışlıklarımızı, hıçkırıklarımızı, heyecanlarımızı, sevinçlerimizi ve hüzünlerimizi bıraktık. Bir başımıza acıları denizinde çırpınıp durduk, zamansız ayrılıklar en acısından yaşandı. Dilimizin ucuna gelinceye kadar söyleyemediklerimiz ya da söyleyip de pişman olduklarımız kapının diğer tarafında kaldı. Daha sonra bıraktıklarımızı ardı ardına hapsettik. Sevgiler, umutlar, buruk bakışlar ve sahte alkışlar öteki tarafta kaldı. Kabuk bağlamayan, günün ilk günü gibi derin acılar veren yaralarımız da kapıların diğerinin kendi kaderine terk edilmesiydi. Umutların bir tutam sevgisi, birkaç demet neşesi, bir yudum mutluluğu toplayabilmek için kapıların açılması gerekiyordu. Kilitli idi. Oysa insan, doyasıya yaşamalıydı hayatı. Hem de iliklerine kadar... Yağmurlarda istoplanıp, taş duvarlara saklanıp, gökyüzünü kızıla boyadığı vakitlerde içine çekilmeli hayatı son zerresine kadar. Hayaller kurarken hayatı hayatı geçildi. Kendi yalnızlığımızda kavruldukça kapının diğer tarafında başkalarını bir başına bıraktık. Artık mehtaba çıkmanın, yıldızların hayran hayran seyretmenin, şarkıların ritmine kendini kaptırmanın ya da geceye şiirler söylemenin hiçbir hükmü yok. Kendi kendimizin katili olup kendi kapımızın ötekinin içindeki karanlıklara gömdük. Yalnızlık, kapıların ardında bir zemheriye dönüştüğü gün. Savrulduk bir hazan yaprağı gibi oradan çıkın. Kapı aralığının içerisi süzülmek vardı halbuki.Tanıtım Metni