Kara Melek

geçmişte olan şeyler geri döner; ısrarla, dilenerek, imalı sözlerle kapıyı çalanlar. genellikle dudaklarında bir gülümseme vardır; İnsanlar insan kanmamalı, aldatıcı bir gülümsettir o. Ve o arada biz hayatımızı yaşarız, yazarız - bizi menzile doğru sürükleyen bu yanılsamada ikisi de aynı belirti zaten. Öyküleriyle okurlarını imgelerle yüklü yolculuklara sürükleyen Tabucchi, kalemini bu kez insanın ruhunun kuytularına itilen ve günün birinde şu ya da bu yolla açığa çıkan karanlık yanlara yönelir. İlk olarak 1991'de yayımlanan Kara Melek öyküleri kötücüllüğü, nefreti, zorbalığı, ihaneti, düşlere maruz kalması, yalnızlığı ve korkuyu düşsel bir temellendirmeyle, şiirsel bir dille gibi görünüyor. Öykülerin içinden süzülen “melekler”, yazarın deyişiyle tüm melekler gibi “zorlayıcı yaratıklar”, onların tüyleri yumuşacık değil, “kısacıktır, diken gibi batar”. Tek tip bilgileri gibi, barındırdıkları anlamlar da hayatın kendisi gibi çok katmanlıdır. Nasıl ki Tabucchi'nin kurmaca dünyasında şimdi, geçmiş ve gelecek, bu dünya ve “öte dünya” arasında kalanlar harcangense “iyi” ve “kötü”nün de belirlenegelmiş şekli kayganlaşır, akışkanlaşır... geriye dönük olarak sadece insan ve yürekte kalır. Tanıtım Metni