Karakambur

Başka insanlarda da var. Bildiğimiz için öteki ilan edemediğimiz, yakın, uzak, büyülü, karanlık ama gerçek insanlar. Herkesinki gibi değil elbet onların hikayeleri. Yanı başımızda vuku bulan, bize değen, işittiğimiz, tekinsiz hikâyeler bunlar. Dünü şimdiyle, şimdiyi gerçekleştireceğinla karan, akılla savaşan, kimi akla sığan ama kimi de akıldan taşan insanların hikâyeleri. Ömer İzgeç, Karakambur'daki öykülerle yeni bir kapıya dönüşebilen başka dünyalara davet ediyor okuru. Masalsı anlatımın, kadim söylencelerin elinden alınarak, özenli bir dille zenginleştirerek yanımıza getiriyor. Karakambur, atmosferi ve karakterleriyle uzun süre akıldan çıkmayacak bir kitap. "Işıklar ağaçları aydınlatıyor, dev birer böcekler gibi ormanın üzerinde dolaşıyordu. Dizlerimi kendim çektim, kollarımla sardım. Islak kıyafetlerle yerden su damlıyordu. Elimi cebime soktum, uç bir odun parçası parçalanmaya başladı. O sırada ilerideki tepelerde bir ışık söndü, tekrar yandı. Sanki bana göz kırpmıştı. Bazen yıldızların yaptığı gibi. Doğruldum, nişan alıp ki parçayı var gücümle helikopterlere fırlattım. Tepeler yine göz kırptı. Damdan indim, ayaklarımı yere sertçe vurarak koşmaya başladım. Işıklara doğru pat pat...” Tanıtım Metni.