Kedi Felsefesi

“UYANDIĞINDA DAHA ÇOK ÇALIŞABİLMEK UĞRUNA UYUMAK, ACINASI BİR YAŞAM BİÇİMİDİR. KEYİF İÇİN UYU, KÂR İÇİN DEĞİL.” En zeki ve yaratıcı zihne sahip türümüzüz. Sadece biz, istikrarsızlığa deva bulunması için bir düşünce disiplinini –felsefeyi– yarattık. Böylece nasıl oluyor da ulaşım bir şekilde hep memnun ama biz hep dertliyiz? Belki de büyük filozoflarımızdan çok, kedilerden öğreneceklerimiz vardır. Çağdaş, John Gray'in felsefesiyle, inanışlarla ve modern araçlarla yaşadığı dünyanın kırılganlığını bir kedinin patisiyle yok edip test ettiğini düşünüyor; sevgi, ayrılık, ölümlülük, ahlak, kıskançlık ve benlik gibi belalı konuların sınırları için neden meseleye dönüşmediğini anlamaya çalışıyor. Montaigne'in meşhur kedisinden, Vietnam Savaşı'nı cesaretini ve neşesini kaybetmeden atlatmış kedi Mèo'ya, Türkiye'de da kıtalarla ilgili kendi gözlemlerine uzanarak bir canlının “doğasına sadık kalmak” iyi yaşamak için kilitlenmeyi vurguluyor. Bebeklikten toplumsal kabullere göre inşa ettiğimiz bize ait imgelerin çoğu zaman bizim ya da yaşamımızın gerçekliğiyle uyuşmadığını, dolayısıyla onların koşmanın mutluluktan çok hayal gücünüzü çizerek, hayatlarımızın her türlü mükemmellik fikrinden daha zengin ve daha anlamlı olduğunu gösteriyor. Kedi Felsefesi, kışkırtıcı bedeniyle okurlarını silkeleyen, yün yumağına dolanmanın çize özgü olmadığını gösteren küçük ama tesirli bir kitap. “Gray tuttuğumuzda kendimizi pohpohlayıcı, aldatıcı ve sığ ne varsa takip etmeyi sağlayan bir yaşamın hissine sahipmiş gibi.” Costica Bradatan, The Washington Post Tanıtım Metni