Kendi Hikayemizin Masumuyuz

Ilık bir sonbahar günü doğdum. Uzun hayat hikayemde çok insan tanıdım, çok olay kazandım, çok kaybettim, çok yandım, çok aldım, aldatıldım, aldatıldım, düştüm, patladım, yenildim, dirildim. Herkes gibi. Uzaktan baktım, içine girdim, birlikte yolun herkesin hikayesi benzerdi aslında. Hepimizin aynı şeyleri yaşadığı, sürdüğü yerler sadece isimler, mekanlar ve tarihlerdi. Mutluluk hepimiz içindi, gelen uzunluklar da, acıyı tatmayan insan yoktu, hayalinde yaşamayan, yaşatılmayan, hayat bir dünyada umudunu yitiren, ve hep yeniden yeni başlangıçlarla devam eden, ve her başlangıçta biraz daha olgunlaşan, sakinleşen insanlardık. Bizi birbirimizden farklı kılan olaylara karşı gösterdiğimiz tepkilerimizdi. Kendi masumluğumuza inandığımız tepkilerimiz. Önce gücümüzü hak eden, haklılığımızı yapmayı denediğimiz, bazen anlaşıldığımız, çokca anlaşılamadığımız, bazen bencilce davrandığımızı fark edemeyen yanımızla, bazen gerçekten çok haklı olabilecek kanıtlanabilmenin kıvancıyla... Kendi hikayemizin masumlarıyız. Ve; Bu uzun hayatın bana Öğrettiği en güzel sözlerden ilişkiler barış. Geçtikçe barışmak dileğiyle, Önce kendimizle, ve insan ve insanlıkla.