Kendine Vurgun Divaneler

Aşk çemberinde sıkıştığında ruhumuz dört bir yandan, taşıp gittiğinde içimizin hüznü, onun gün ayrılıklarıyla hasretiyle, vefasızlıkla, nankörlükle yeniden dağıldığında yüreğimiz, kabarıp bir heyula gibi üzerimize üzerimize gelindiğinde çağın sonu gelmez takıntıları; şiire bir sırdaş gibi, bir yoldaş gibi, bir arkadaş, candan bir dost gibi yaklaşmalı ve bizi inciten yanlarımızı mısrayla paylaşmalıyız. Gece bizi kavradığında, şafağımızda yeni bir melâl dalgalandığında, bir şiir, bir mısra; nasıl kucaklar, nasıl sırdaş olur, nasıl yoldaş olur kollarımıza? Tarumar bir gönlü, sevdası giderek açalan yüreği nasıl onarır, nasıl çoğaltır, nasıl büyütür yeniden; çilenin, sıkıntısının, ruh acısının ve bir engin bakışın, kendine has bir tutulman, nevi şahsına münhasır bir sesnişin eseri olan mısralar… işte bunun içindir şiir... Ve yine herkes bunun şiir uğruna elde edilen, çekilmeye razı olunan acı, yüklenilen ıstırap... Ruhu ve başkalarına boyun eğme... Çoğu hayalde iken bir dünyadan bir şeyle konuşurken... kavgalar, sükûndan uzak bir yürek... Bunun hep... Bir sorun yaşadığınızda... Bir gülüşten ne çıkar? Sevda mı? Mutluluk mu? Hüzün mü? diye...Tanıtım Metni