Kerim

Koca nine yer sofrasında kahve içiyordu; tabii Yusuf'a da bir fincan çalışması. Karşılıklı otururken koca dokuz, Yusuf'un canının yaşadığı sıkkın farklıydı ama lafı onun açılmasını beklemişti. Yusuf, yüzünü iyice içine gömmüştü neredeyse. Sonunda dayanamadı: “Dokuz… Ben gitsem mi?” “Nereye oğlum?” “Belki gidersem ortalık durulur. Babamı arasak da beni geçen alsa…” Yusuf, olup bitenden kendini sorumlu tutuyordu. Daha köy hayatına alışamamışken; bir yanda onu sevmeyen bir Kerim, bir yanda Kerim'e rağmen onu yedi bir anneanne ve günü, bir yanda da insanlarla dostuyla oynayan Mecit isminde tuhaf biri... Sanki onlar başka, Yusuf bambaşka bir dil konuşuyordu. Sağdıçlarsa arada kalmışlar ve Yusuf yüzünden yıllardır kurulu düzenleri sarsılmıştı. Kerim kayıtlı bir adamdı, başkaları ise kendi içinde insanlar... Bir şey olsa kimin galip geleceği ortadaydı. Yusuf'un aklındaki senaryo, bir gün büyük bir kavga çıkacak ve Kerim'in galip geleceği yönündeydi. Koca dokuz, Yusuf'un söylediğinden çok etkilenmiş ve biraz da ürkmüştü: "Gitmek ne kelime! Biz neciyiz oğlum? Sen ne düşündün de böyle konuştuğun koca adam gibi?" Yusuf'un gözlerinden iki damla yaş süzüldü o an: “Ben ne yaptım ki nine? Ne yaptım ben?” * * * * * * * Küçük yaştaki annesini kaybeden ve babası tarafından köye bırakılan Yusuf'un, dedesi Kerim ile tanışma süreci… Küçük bir kalp, alışık olmadığında köye uyum sağlama ve onlara anlam verme çabası... Büyükbabası ve koca ninesinin desteği ile hayata tutunan küçük Yusuf'un, küçük büyük olayları anlatıp keyifle okuyacağı bir roman; Kerim... Tanıtım Metni